مدل لباس مردانه

مدل لباس

ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺍﺭﺷﺪ ﻓﺘﺤﻌﻠﯽ ﺷﺎﻩ, ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ «ﺍﻟﯿﺰﺍﺑﺖ ﻣﮏ ﻧﯿﻞ», ﻫﻤﺴﺮ «ﺟﺎﻥ ﻣﮏ ﻧﯿﻞ», ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﯿﺰﺍﺑﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۲۷ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻓﺘﺤﻌﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻮﺩ.

ﺍﻟﯿﺰﺍﺑﺖ ﻣﮏ ﻧﯿﻞ, ﻗﺼﺪ ﮐﺮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺎﺗﻦ ﺳﭙﯿﺪ, ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﭼﯿﻦ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭﯼ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺭﺩﺍﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﺪ.ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ‌ﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺧﺎﻧﻢ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺎﺩﻩ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮﻭﻋﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻗﺎﺟﺎﺭ.

ﺑﻌﺪ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۵۰, «ﻟﯿﺪﯼ ﺷﯿﻞ» ﺑﺎ «ﻣﻠﮏ ﺟﻬﺎﻥ» ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﺷﺮﺣﯽ ﺷﮕﺮﻑ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ‌ﻫﺎﯾﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻟﺒﺎﺱ‌ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ‌ﺍﺵ ﺧﺎﻧﻢ‌ﻫﺎﯼ ﻗﺠﺮﯼ ﺭﺍ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﻭ ﻣﺘﺤﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ
ﺟﻨﯿﻔﺮ ﺍﺳﮑﺎﺭﺱ ﻣﺘﺼﺪﯼ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺯﻩ ﻣﻠﯽ ﺍﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ, ﭼﻨﺪﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ‌ﻭﮔﻮ ﺑﺎ «ﻭﺑﺴﺎﯾﺖ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ» ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦ ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺎﻧﻢ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺍﻣﻦ‌ﻫﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺗﺎﺝ‌ﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺮﻭﺳﯽ‌ﺍﺵ, ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﺗﻦ ﺳﻔﯿﺪ, ﺗﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻋﺮﻭﺱ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻘﻖ, ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﺪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺪ, ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ, ﺩﺭﺑﺎﺭﯼ ﺭﺳﻤﯽ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﯾﺪ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺍﻃﻼﻉ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩ. ﻋﻤﺪﻩ ﺍﺭﻭﭘﺎﺋﯿﺎﻥ – ﺩﯾﭙﻠﻤﺎﺕ‌ﻫﺎ, ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ, ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ- ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺻﻔﻮﯾﺎﻥ ﺳﺮ ﻣﯽ‌ﺯﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

تاريخچه مدگرايى:

با بررسى ابعاد مختلف حيات اجتماعى بشر، روشن مى شود كه پديده مد هميشه در تاريخ بشر بوده است و منحصر به دوره معاصر نيست. هرگاه اين پديده در هر دوره‏اى از تاريخ آگاهانه و با گزينش و انتخاب و با توجه به فرهنگ و چهارچوب‏هاى فكرى و اعتقادى جامعه صورت گرفته نه تنها موجب پيدايش نارسايى‏هاى فرهنگى و اجتماعى نشدهاست بلكه به عنوان يك دستاورد اجتماعى، به رشد فرهنگ جوامع كمك نموده و زمينه آراستگى مناسب جنبه ظاهرى زندگى مردم و افراد را فراهم كرده است.

مدگرايى مثبت به معناى اقتباس از پيشرفت‏هاى اجتماعى ديگران و به كار بردن دستاوردهاى مثبت تمدنى ديگران، ضمن برطرف ساختن كاستى‏هاى حيات اجتماعى، از دچار شدن زندگى انسان‏ها به يك نواختى پيش‏گيرى كرده و روز به روز بر استحكام بيشتر پايه‏هاى زندگى كمك نموده و از پديدآمدن رفتار و شيوه‏هاى ناخوشايندى كه موجب دورى و يا نفرت و انزجار افراد از يكديگر مى‏گردد، جلوگيرى به عمل آورده است.

عوامل وريشه ‏هاى مدگرايى:

انسان به گونه‏اى آفريده شده كه همواره از حالت‏يكنواختى گريزان بوده و در مقابل، از تحول و نوآورى در زندگى استقبال مى‏كند. اين تمايل در حالت عادى و در صورتى كه پذيرش تحول و نوآورى از روى آگاهى و به صورت تدريجى صورت پذيرد، ظاهر زندگى آدمى را خوشايند و دلپذير مى‏سازد. بنابراين ميل به خودآرايى و زيباسازى محيط زندگى امرى فطرى است كه به بركت آن، هم زمينه آراستگى صورت ظاهرى محيط زندگى انسان فراهم مى‏گردد و هم انگيزه تعالى و تداوم زندگى اجتماعى و روابط صحيح انسانى تقويت مى‏شود. بدين‏سان عواملى كه موجب ايجاد نفرت و انزجار افراد از يكديگر و يا موجب يكنواختى زندگى بشر مى‏شود، از محيط حيات اجتماعى دور شده و جنبه‏هاى مثبت كمال‏خواهى و زيبايى دوستى انسان، روز به روز شكوفاتر مى‏گردد.

البته گرچه يكى از جلوه‏هاى كمال‏جويى و زيبايى دوستى انسان به ويژه در دوره جوانى توجه به زيبايى ظاهر است اما بايد مراقب بود اين فرايند، از حالت طبيعى خود خارج نشود زيرا همه استعدادهاى فطرى اگر از حالت طبيعى و معقول خود خارج شوند، جنبه انحرافى پيدا كرده، آثار سويى به بار مى‏آورند.

به عنوان مثال ميل به خودآرايى كه ريشه در كمال‏جويى و زيباپسندى فطرى انسان دارد اگر از روى غفلت، يا در نتيجه افراط و تفريط و يا تحت تاثير القائات غلط عوامل جانبى، از مسير طبيعى و درست‏خود خارج شود، سر از امورى چون خودنمايى، فخر فروشى، خودپرستى، مدپرستى و در مى‏آورد. عواملى كه هر يك از آنها به نوبه خود، موجب پيدايش انواع نارسايى‏ها، هوس‏بازى‏ها، رقابت‏هاى غلط و اسراف و تبذيرها خواهد شد و انسان را به حيوانى پست تبديل خواهد كرد

بنابراين پيروى از مد و زيبايى‏خواهى و تنوع‏پسندى، ريشه در نهاد انسان دارد كه نيازهايى چون تنوع، زيباخواهى و كمال‏جويى فطرى منشا اصلى آن محسوب مى‏شود. اما صورت‏هاى افراطى رايج اين گرايش، (مدپرستى)، در نتيجه جهل و نا آگاهى و ضعف ارزش‏هاى معنوى و تبليغات وسيع دشمنان و خودباختگى و تقليد كوركورانه از ديگران و يا آلوده شدن به رذايلى چون خودنمايى، فخرفروشى، احساس حقارت و خود كم‏بينى و. پيش مى‏آيد كه براى افراد جامعه بسيار خطرساز است و بايد از آن پرهيز كرد.

مد لباس مردانه زمستانه

فرهنگ لغت مد در قرن بيستم (Dictionaire de la mode au XXe siecle) در ويرايش ۱۹۹۶ خود آورده است كه ريشه واژه مد mode در زبان فرانسه كه معادل است با واژه fashion در زبان انگليسي، ريشه در واژه لاتين modus دارد كه در آن روزگاربا واژه manner (روش) در زبان انگليسي امروز و يا manie’re در زبان فرانسه امروز معادل بوده‌است.

واژه “مد” كه از زبان فرانسه وارد زبان فارسي شده‌ و كاربرد بسياري يافته معاني متعددي دارد كه از جمله آنها مي‌توان به روش (مثلاً روش استفاده از يك محصول يا روش طبخ يك غذا يا يك سبك زندگي و…)، جهت در قضاياي موجهه در منطق (مثل ضرورت و امكان و امتناع و…) و نيز سبك (style) پوشش و آرايش و رفتار اشاره كرد كه در اين بين همين معناي اخير است كه در زبان فارسي نيز بيشتر كاربرد دارد چنانكه در واژه آلامد (a la mode) به معناي مطابق با مد روز مشاهده مي‌شود. واژه‌ هايي نظير modelيا modeling در زبان انگليسي كه هم در حوزه مد و لباس و هم در حوزه‌هاي عام تر به كار مي‌رود از واژه مد در زبان فرانسه اتخاذ شده‌است.

هر چند در زبان انگليسي واژه fashion معنا و كاركرد همسان با mode در زبان فرانسه يا فارسي امروز را يافته‌است. مطابق با فرهنگ لغت ريشه شناسي زبان انگليسي (the Barnhart Dictionary of ethymology 1988) واژه fashion در زبان انگليسي، اصالتاً به واژه‌هاي لاتين همچون facio يا factio باز مي‌گردد كه به معناي انجام دادن كاري يا ساختن چيزي است. با اين همه واژه facon در زبان فرانسه قديم است كه ريشه و منشاء كاربرد معنايي جديدي براي fashion به معناي “سبك و روش پوشش و آرايش و رفتار به ويژه در سطوح و لايه‌هاي بالاي جامعه شده‌است.

واژه فشن و تداعي معني منفي ذهني
در واقع mode در زبان فرانسه و fashion در زبان انگليسي در حوزه بحث مقاله حاضر هم معنا هستند. هر چند كه در زبان فارسي امروز هر دو به طور جداگانه و گاه با معاني مختلف و يا دست كم با ارزشگذاري متفاوت به كار مي‌روند و مثلاً fashion غلظت معنايي بيشتري از mode مي‌يابد و از همين رو به هنگام كاربرد ممكن است حساسيت بيشتري نيز در مخاطب ايجاد نمايد، چنانكه هر كس بطور شهودي مي تواند دريابد كه مثلاً سخن گفتن از “فشن اسلامي” بار معنايي سنگين‌تري از”مد اسلامي” دارد و حساسيت بيشتري در مخاطب ايجاد مي‌كند.

در هر صورت آنچه كه اجمالاً امروزه و در حوزه مورد بحث اين مقاله از مد در فارسي يا mode در فرانسه و يا fashion و style در انگليسي (برغم تعدد حوزه معنايي، برخي ابهامات و نيز همپوشاني‌هاي معنايي و غيره) فهميده مي‌شود عبارتست از: روش روزآمد و مقبول پوشش و آرايش و سبك زندگي.

البته اين تنها شرحي لفظي و تعريفي ابتدايي و اجمالي است براي امكان شروع بحث و بررسي و ارائه تعريف‌هاي دقيق‌تر با حد و مرز مفهومي و مصداقي مشخص‌تر. تعريف اخير از مد و mode در فارسي و فرانسه و fashion و style در انگليسي به معناي سبك روزآمد و مقبول پوشش و آرايش و زندگي تا حدي عام و مطلق و خنثي به نظر مي‌رسد و بنابراين اگر چنين گستردگي معنايي را براي واژه‌هاي ياد شده در نظر بگيريم دشواري چنداني در الحاق قيودي نظير اسلامي، ايراني، دانشجويي، شهري، روستايي و امثال آنها پديد نخواهد آمد. چنانكه مد زنانه يا مد مردانه و بچه‌گانه يا مد دهه ۱۹۶۰ در آمريكا و مد دهه ۱۹۸۰ در فرانسه مفاهيمي قابل فهم مي‌باشند.

با اين همه مي‌توان گفت طي سال‌هاي اخير كاربرد فراوان و بعضاً افراطي و اغراق آميز واژه‌هاي mode و fashion در حوزه سبك‌هاي خاص پوشش و آرايش، نوعي محدوديت و انحصار معنايي براي اين واژه‌ها ايجاد كرده به گونه‌اي كه بر اساس اصل روانشناختي تداعي معاني(association of ideas) واژه‌هاي mode و fashion صرفاً پوشش و آرايش غربي را كه به سرعت در حال تغيير و در عين حال همراه با شكستن هنجارهاي ديني و اخلاقي‌است به ذهن متبادر مي‌سازد و دقيقاً همين انحصار نامعقول معنايي است كه مسلمانان را اولاً نسبت به پديده مد و فشن و ثانياً نسبت به كاربرد مفهوم مد يا فشن اسلامي حساس نموده‌است.